The Magic Factory | Bron van wijsheid | Loslaten van je waarheid |

Ik weet niets, ik ben een leeg omhulsel. Ik ben lucht. Alles wat ik denk te weten brengt me verder af van de bron van alle werkelijke wijsheid. Alle kennis, alles wat in mijn hoofd zit is niet waar, is onwerkelijk en mag ik loslaten!

Wat een heerlijk idee om mezelf te zien als leeg omhulsel. Wat een verrukkelijk idee om alles wat ik denk te weten los te laten. Twee dagen voor mijn zesendertigste verjaardag sta ik mezelf toe om alles los te laten waarvan ik denk dat ik het weet. Waarvan ik denk dat het klopt, waar is. Mijn waarheid is. Waarvan ik denk dat het Dé Waarheid is.

Want weet je; al die gedachten over wat ik denk dat de waarheid is, over wat ik denk dat goed is, over hoe ik denk dat de dingen zouden moeten, hoe IK moet zijn en doen.... Al die gedachten over hoe mensen zouden moeten denken, anderen mij moeten behandelen, maar vooral alles waarvan IK DENK DAT ZE DÉ WAARHEID ZIJN...

Ik laat het los. Hup, weg ermee. Als een ballon zonder knoop laat ik het de lucht invliegen...

Prrrffffffrrrrrtttt!

En met een clowneske zwieber schiet de leeglopende ballon met mijn onzin(gedachten) de lucht in.

En daar zit ik dan. Zo lekker rustig als leeg omhulsel op de bank. Als ik niets weet, zou ik niet kunnen schrijven. Toch? Of niet? Waar komen mijn woorden dan vandaan? Ze borrelen op uit deze vredige nietsheid waarin ik me bevind. Als een bron, zo voelt het. Ergens opborrelend vanuit de kern. De kern van wat? Daar hoef ik niet over na te denken. Ik hoef alleen te genieten van het feit dat wijsheid dus hier is. Precies in het hier en nu van deze stilte, van deze rustige nietsheid. Hier in het niet weten.

Dan zie ik dat ik in de eerste alinea de woorden 'bron van alle wijsheid' noem. Weet je hoe lekker het voelt dat ik een bijna doorzichtig omhulsel ben met alleen lucht? Dat ik niets hoef van mezelf? Dat de gedachten in me mogen opbubbelen, maar ook in de leeglopende, wegvliegende ballon mogen vertrekken?

En dat hetgeen er over blijft ALLES is?

Het voelt alsof ik -als doorzichtig omhulsel- drijf in een oneindige bron van vredige energie. In deze bron is alles aanwezig. Dit alles is eindeloos, grenzeloos.

Er is al zoveel gezegd en geschreven over deze bron, de kern, al er is, God, hoe je het ook wil noemen. Het grappige is, is dat ik mezelf altijd zag als een soort losstaand iets. Los van deze allesheid. Ik en de rest. Ik en de bron. Op dit moment dat ik hier zit op mijn rode bank, voel ik dat ik onderdeel ben van deze allesheid. Door alles op te geven, alles los te laten en te accepteren dat er niets overblijft.

Nietsheid.

En wauw! In deze totale rust en acceptatie van nietsheid, blijkt alles hier te zijn! Door de acceptatie van het Niets, mag ik vanuit een blanco beginpunt starten met creëren.

Ik hoef dus niets te weten. Ik hoef geen kennis te hebben. Ik hoef niet capabel en competent te zijn. Ik ben niet afhankelijk van anderen te zijn. Ik hoef niet te bedelen voor waardering. Voor complimenten, geruststelling.

Wie wil ik zijn? Niemand, want ik ben alles al.
Wat wil ik hebben? Niets, want ik heb alles al.
Wat wil ik doen? Genieten in mijn nietsheid, creëren in deze allesheid.

Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven. Vandaag stop ik met weten. Vanaf vandaag kies ik ervoor weer blanco te zijn. Net als een kind. En er hoeft niets te zijn, want alles is er al. De bubbelende, enthousiast borrelende bron van oneindige mogelijkheden is alles wat ik nodig heb. Deze bron is de energie van alles. Van jou, van mij, van de wereld.

Doe je met me mee?

Tanja, 12 maart 2009